PRELUDE
17 juli 2016
Dat was het dan. Helaas heb ik gisteren mijn klim naar de top af moeten breken. Einde Peak Lenin expeditie voor mij.
Tot gisteren ging het zo goed, misschien wel te goed…. Ik voelde me fit en sterk, en at goed (en veel), zelfs in kamp3 op 6145m goed geslapen en met mijn tentgenoot zes gangen instant food en repen diner genuttigd. Vijf uur non-stop sneeuw smelten was ook geweldig om te doen, had dit graag weer gedaan!
Na de acclimatisatie terug naar basiskamp gedaald en twee dagen uitgerust klaar voor de 4dgn omhoog naar de top. Maar vrijdag-zaterdag hoofdpijn, keelpijn en lusteloos/moe wakker geworden. Zelfs ik had deze keer moeite ontbijtpap weg te krijgen. Kamp arts mat normale waarden voor bloeddruk en temperatuur. Ook hartslag en saturatie goed. Doktersadvies n dag extra in basiskamp te blijven was in de planning geen optie. Dus iom arts afgesproken omhoog naar Kamp 1 te gaan, en daar weer direct de kamparts aldaar te bezoeken.
Maar na 400hoogtemeters was het al duidelijk dat het niet ging: mijn lichaam wilde niet meer omhoog en heb mijn verstand dat moeten laten volgen. Na wat logistieke zaken met gids en overige teamgenoten afgestemd te hebben, kwam afscheid. Ik hield me zo sterk mogelijk, maar heb behoorlijk potje lopen janken in mijn tocht terug naar beneden. GVD: ik was in alles zo goed voorbereid. Er waren maar twee zaken die me vd top konden weerhouden: het weer en fysieke gesteldheid. Het laatste geschiedde.
Morgen ga ik met drie andere expeditieleden terug naar Osh. Om daar verder uit te zieken (voel me nog altijd moe en hoofdpijn houdt aan, ik ga dus uit van virusinfectie). Waarschijnlijk vlieg ik gewoon as zaterdag met de groep mee terug.
Ik hoop dat de overgebleven zes teamleden wel de top gaan halen. Maar dat moet ze toch lukken, zeker met tijdschema vd topdag dat ik ze bij het afscheid in de handen gedrukt heb.
INLEIDING
De tekst hierboven verklapt het al. Mijn expeditie naar Peak Lenin (7.134m, op de grens van Kirgizië en Tjazikistan) heeft niet tot een nieuwe top beklimming mogen leiden. Toch zeker een prachtige ervaring rijker. In deze log weer een – lang – verslag over wat vooraf ging, hoe de reis verliep en hoe ik er op terug kijk. En natuurlijk ook weer wat praktische tips waar een volgende klimmer mogelijk iets mee kan.
DE VOORBEREIDING
Juni 2015. Twee oud-Elbrus expeditieleden vatten het plan op om met de reisleider Serge Bulatov begin juli 2016 een zevenduizender in zijn werkterrein, de voormalige Sovjet-Unie, te gaan beklimmen. Na wat mailverkeer en overleg bij hem thuis lijkt Peak Lenin via de klassieke route de beste optie te zijn. Vanaf dat moment start de voorbereiding, te beginnen met wat meer deelnemers te selecteren. Al die maand wordt ook ik benaderd en zitten we op terras bij van der Valk Hoenderloo de plannen te bespreken. Afspraak in dat begin september iedereen duidelijkheid moet geven.
September 2015. Nederland plaats zich niet voor het EK, dus andere plannen maken dan voetbal kijken liggen voor de hand… Nee hoor, het gaan met vooraf zelf samengestelde groep en er samen naar toe kunnen leven en voorbereiden besluiten mij om vooral wel mee te gaan. Inmiddels zijn we met zeven deelnemers, en hebben we nog wat lijntjes uit staan cq uit te zetten. We gaan op koffie bij Serge en krijgen al heel veel informatie, ook op papier, over de reis en maken een wandeling op de Posbank.
November 2015. We maken een mooie wandeling in de duinen bij Santpoort en bespreken o.a. de vluchtopties: met Turkish Airlines via Istanbul is veruit beste reisoptie.
December 2015. We scheurden op onze MTB’s over het mooie parcours in Dorst (NB). Bij de koffie bespraken we weer de nodige zaken. Vanuit de andere Elbrus2013 groep was deelnemer acht aangehaakt. En zo hadden we mooi even aantal. En Serge kreeg vanuit Mountain Network nog twee namen door van Elbrus2015 klimmers. Zij wilden graag naar Peak Lenin, maar waren de enigen bij Mountain Network. Aangezien het twee zeer geschikte gasten bleken, mochten ze van ons mee ;). Dus we waren met tien. Mooi aantal, en daar hielden we het bij!
Januari 2016. Een heuze bergsporttraining op de stuwwallen van Doorwerth.
Maart 2016. Een trainingsweekend in de Tukhut in de Ardennen. Met twee mooie wandelingen, informatie over materiaal en foto/film presentatie van Serge en knopen/touw oefeningen.
April 2016. In Driebergen liepen we over een heuvelachtige zandvlakte welke een gletsjer voor moest stellen. Hier viel de een na de ander in de (denkbeeldige) spleten aldaar en werd aandachtig mijn Seilrolle techniek aanschouwd en na gedaan. Het prusikken in een nabijgelegen boomtop werd wel leuker gevonden. Het survivalparcours van Hang-on was erg goed voor de teambuilding, en zorgde bij meningheen – ondanks de inmiddels goed getrainde lijven – toch voor flink wat spierpijn.
Juni 2016. Lange wandeling door de Haagse Duinen en afstemmen van laatste praktische zaken voor de reis.
En het mag natuurlijk duidelijk zijn dat naast deze gezamenlijke activiteiten er door iedereen individueel hard getraind moest worden voor de klim. 
Vanaf eind januari werd onze training nauwgezet in de gaten gehouden door Serge. Hiervoor vulde je iedere week je trainingen in in de ‘Bulatov trainingstabel per week’ en zo telde je wekelijks de per training behaalde punten op. In de piek maanden (april en mei) waren min. 4 maar beter 5 punten vereist. Het moge duidelijk zijn dat we Serge’s punten systeem al snel tot het Bulatov punten systeem gedoopt hadden, en er veel opmerkingen over de groepsapp gingen over hoeveel Bulatov punten bepaalde activiteiten zouden mogen representeren. Ik zelf hield me al wel fit met squash en geregeld hardlopen. Maar die combinatie is niet zo best voor de achillespees; daar weet mijnFysio inmiddels alles van. Daarom ben ik va januari ook gaan MTB’en, en na het einde van de squahsbondscompetie medio maart mijn squashspullen voor 4 maanden in de kast opgeborgen. Training bestond daarna wekelijks uit 2 maal +-15km hardlopen, 1 keer MTB’en en/of 1 keer wandeling van gem 25km met bepakking, 2 maal Sportschool (cardio en kracht/core) en daarnaast geregeld een half uurtje core oefeningen op matje op zolder. Gezien deze hoeveelheid training ook voor het eerst maar eens aan eiwit- en voedingsspupplement gegaan om voldoende en snel te herstellen. Een biertje/wijntje liet ik niet staan, maar hield dat wel bij maximaal 1 of 2 en alleen in het weekend. Met 85kg zat ik begin januari nog net boven een BMI van 25, maar na zes maanden waren er 5kg vanaf en was er toch duidelijk iets van een sixpack zichtbaar (ofwel: er was ook nog wat spiermassa bij gekomen).
DE REIS
Zaterdag 2 juli: de heenreis
Daar gaan we dan. Met Turkish Airlines vanaf Amsterdam via Istanbul naar Osh. Prima vluchtaansluiting en de Turkse authoriteiten wisten de dramatische aanslag op de luchthaven van de dinsdag ervoor wel erg snel te vergeten, wat dan wel weer fijn was voor ons vluchtschema. Op Schiphol werden we door een gate-change nog wel even van de ene kant van de G-pier naar eind van de D-pier gestuurd, maar half uur extra wandeling konden we – getraind als we zijn – hebben. De Turkse piloten waren zeer bedreven in harde landingen en doorstarts, maar desondanks waren we op schematijd midden in de nacht in Osh.
Zondag 3 juli: naar BC
Na een paar uur slaap, plus extra uur met dank aan falende wekker van mijn kamergenoot, en een snel ontbijt om stipt 10h vertrokken naar het basiskamp (BC). Gezien de stijging van 1.000 naar 3.600m alvast begonnen met goed drinken. Al zou de hoofdpijn vanzelf wel komen. Onderweg gestopt voor lunch bij guesthouse van traditionele Yurts. Bijna waren we in China, maar we sloegen tijdig af richting de Kirgizische kant van de berg en na laatste 2 uur hobbelen over onverharde weg en hier en daar een hapering van de bus op een steile heuvel bereikten we uiteindelijk het BC om 17h. Het betrof het BC van Ak-Sai travel, duidelijk de grootste aanbieder hier. De overige BCs van een viertal andere organisaties lagen verderop verspreid, maar bevatten bij elkaar niet meer tenten dan in ons BC. Voordeel was wel dat wij over een douche beschikten. De tenten stonden in rijen opgesteld: ruime stahoge twee-persoonstenten, met twee matrasjes, stopcontact en lampje. Wat een luxe! En ook het eten bleek hier, zeker gezien je in de bergen zit, erg goed. Al blijven er natuurlijk mensen die de pap laten staan en niet van boekweit houden (tip voor het laatste: gewoon ketchup erbij doen.)
Maandag 4 t/m donderdag 7 juli: rust&acclimatisatie in BC
Deze vier dagen stonden in het teken van acclimatisatie (gewenning aan de hoogte) en rust in BC. Hoewel er drie dagen gepland waren. Toch was er donderdags nog een extra dagje verblijf nodig in BC omdat de gevallen sneeuw het onmogelijk maakte voor de muildieren om de pas over te gaan met onze spullen. De nachten sliep ik wonderwel goed, al moest ik er wel vaak uit om te plassen (gevolg van vele extra drinken natuurlijk). De bouwlampen die ’s nachts het kamp verlichtten zorgden er wel voor dat er geen hoofdlampje nodig was, ook niet in de tent 😦 .
De eerste twee dagen hebben we een langere wandeling gemaakt. Naar een waterval op 3.850m en naar mooie wandelgraad op 4.000m, waar we in 30min vanaf weer terugkeerden in BC, door via puinhelling naar beneden te ‘skiën op wandelschoenen’. Onderweg vele mooie uitzichten, veel flora en 
zelfs eetbare planten in de vorm van bosuien en enorme champignons. Ook groeide de edelweiss overal, zelfs tussen binnen- en buitentent, dus ben maar zo vrij geweest er een paar te plukken (iets wat in de Alpen dus absoluut niet schijnt te mogen).
Ook maakten we deze dagen kennis met onze gidsen. Vanuit Ak-Sai kregen we Mikhail (roepnaam: Misha), die ook klimmen in de Sinaï promoot, zie zijn website. Prima, rustige gids die vooral fan was van een duik in nabijgelegen meertje. Onze andere gids was door Serge ingevlogen vanuit Rusland. Hij luisterde ook naar de naam Misha, en enkelen van ons kenden hem al van de Elbrus. Gezien zijn jongere leeftijd werd hij Misha Jun. Hij was vooraf gevreesd om zijn hoge looptempo. Dat zou later inderdaad blijken.
Zowel woensdag, maar vooral donderdag werden we wakker met een mooie witte sneeuwdeken buiten en op de tent. Dus we hadden alle tijd om onze spullen die mee moesten naar kamp 1 meerdere keren uit te sorteren. De donderdag was een bijzondere 4 seizoen in 1 dag beleving: wakker in de sneeuw, de zelf gemaakte sneeuwpop smolt als water in de lentezon, ’s middag liepen we in T-hirt, shorts en slippers in het kamp en eind van de middag trok het dicht en waaide een gure en natte herfstwind langs onze tenten. En nog even laatste keer facebooken, mailen en appen voordat we omhoog zouden gaan…tenminste dat gold voor mij. Het lukte alleen mij om mobiel dataverkeer te genereren (ik was wel de enige met Vodafone, dus daar weten we het aan).
Vrijdag 8 juli: naar C1
Eindelijk gingen we dan verder omhoog. Mijn saturatie was de afgelopen dagen ver achtergebleven bij de rest, maar mijn hartslag was wel nauwelijks hoger dan normaal. Terwijl de rest zo’n 10% beter scoorde op de zuurstofsaturatie, klopte ook hun hart 80-90 keer per minuut. Maar deze morgen mat mijn saturatie ook boven de 90%, dus het was inderdaad hoogste tijd verder omhoog te gaan. Eerst nog 22kg bagage afgegeven voor op de ezel, ontbijtje gegeten en toen door het witte sneeuwlandschap 1.000meter omhoog (en nog 200 naar beneden) naar Kamp 1 (C1). De tocht was vooral door de brandende zon zwaar: buff om nek en half over hoofd (over de oren) en petje op, gletsjerbril en factor 50 beschermde me tegen de felle zon. Een dun thermohemd met lange mouwen was ideaal om armen af te dekken. Alleen waren mijn polsen niet helemaal afgedekt. 
Die had ik wel van boven maar niet van onder ingesmeerd met als gevolg verbandde binnenkant van polsen tgv weerkaatsing van zon op de sneeuw. Leerpuntje dus! Onderweg kwamen terugkerende paarden en ezels ons al tegemoet, en moesten we snel heuvelopwaarts springen om niet omver gelopen te worden.
In C1, ofwel Advanced BC (ABC), was een kleinere versie van BC. Kleinere eettenten en de slaaptenten veel dichte op elkaar. We noemden het ook wel een vinex wijk waarin wij in rijtjes woningen zaten, de Nederlandse vlag die we aan de eerste tent hingen gaf daarmee duidelijk de Dutch street aan.
Zaterdag 9 en zondag 10 juli: rust&acclimatisatie in C1
Gezien de goede weersvoorspelling voor de zaterdag, en mindere voor de zondag, gingen we de volgende dag direct een acclimatisatietocht naar 5.100m maken. We beklommen Yukhin Peak, een mooie top, waarvan de top en route nu volledig met sneeuw bedekt was. Dus goede mogelijkheid om de expeditieschoenen te testen. De route omhoog was steil en daarmee pittig, maar na 3,5uur zwoegen stonden we op de top: brander hadden we bij ons: dus die hebben we daar even uitgetest. En een enkeling heeft even naar huis gebeld met het prima bereik aldaar. Na enkele uren acclimatiseren kwamen de (onweers)wolken aandruiven en zijn we in één uur tijd naar beneden gesneld. Bij het eten was mijn saturatie maar 77%, maar gek genoeg geheel geen hoofdpijn. Op tijd gaan slapen. Alleen niet al te best geslapen, ik had het nl. erg warm en die nacht liet het Australische team iets te duidelijk horen dat ze naar C2 vertrokken. De brakheid in de ochtend was na 1,5 bak pap en toiletbezoek weg. Al was het, tegen de voorspelling is, toch erg zonnig en daarmee heet. Toen in de loop van de middag de zon achter de wolke verdween zorgde de verkoeling direct voor opluchting. We verdeelden de touwgroepen voor de tocht naar C2 de volgende dag, en na een stevige pastamaaltijd gingen we op tijd slapen: de wekkers stonden al om 3:00h.
Maandag 11 juli: naar C2
Wekker, plassen, alle spullen – die in volgorde klaar liggen – de rugtas in, ontbijten (2 bakken pap) en om 4:00h klaar om te gaan. Eerste uur in het donker over morenen en aper gletsjer. Bij het licht worden werd de gletsjer bereikt en bonden we ons in. Ik zat in tweede team, en we gingen rustig maar voortvarend omhoog over diverse spleten en wisselden steil en minder steil terrein elkaar af. Vanaf 10h werd het zwaar, vooral door de verzengde hitte van de brandende zon. Steed vaker was er in onze groep een pauze nodig, maar even na 12h waren we dan toch in C2 aangekomen. De eerste groep, olv jonge Misha, was er toen al 2 (!) uur. Ik had best sneller gekund en gewild, maar 2 uur sneller was me ook wel teveel van het goede geweest hoor. Onze derde touwgroep kwam uurtje later dan wij ook aan in C2. 
Een kamp schuin gelegen in een grote kom, waar ook onze gehuurde tenten scheef op de helling neergezet waren. Dus gedurende die nacht enkele malen mijn matje weer meterje omhoog teruggelegd en verder geslapen. In C2 eerst even uitgerust en toen sneeuw smelten en vooral veel drinken en zelf mee gesjouwde eten voor de helft opmaken. Vooral de cup-a-soup was heerlijk, blij dat ik daarvan 2 per dag had meegenomen voor in de hoogtekampen! Ook adventure food expeditiemaaltijd ging er goed in. Bij het sneeuw smelten voor het water voor de nacht en volgende dag was tentgenoot Frank weer aan de beurt: al voelde ik me wel lullig dat ik in mooie weer aan het koken was en hij nu uitgerekend aan het werk moest toen de vlokken sneeuw naar beneden dwarrelde. Maar koud had hij het zeker niet in zijn Redfox donsjas 😉
Dinsdag 12 juli: naar C3
Die ochtend was nog niet helemaal duidelijk hoe laat we zouden gaan, en werd er briefing door Serge gearrangeerd. Enkelen hadden het zwaar na de dag van gisteren en we moesten bespreken wat te doen: naar C3 en daar slapen (volgens plan), met lichte bepakking naar/richting C3 en slapen in C2 of afdalen en over paar dagen weer omhoog. Zes kozen voor orginele plan, en vier anderen gingen mee omhoog tot aan C3 of net daaronder en daalden die dag weer af naar C2 om daar te slapen.
De tocht naar C3 duurde voor mij 4 uur, waarvan de laatste 2 uur moordend waren. Hier werd nl. tussen de 5800 en 6100 m de steile ‘killer slope’ beklommen. Een te steile klim om lekker in je ritme te komen. Maar de beloning na dit deel was overweldigend. Een prachtig gelegen kamp nabij Rasdelnaya peak met half in de sneeuw ingegraven tentjes, waar de wind je om de oren raast. Je tentzeil is altijd nat, want je staat op de sneeuw en tentje is zo klein dat je spullen die niet mogen bevriezen gewoon tussen jou en je tentmaat inlegt.
Hier 5 uur non stop sneeuw zitten smelten en wonderwel veel kunnen eten. Ook voelde ik me erg goed, toch raar gezien de hoogte. Wel vreesde ik de tocht naar de top, want die leek nog erg ver vanuit C3; bijna nog verder dan vanuit C1 zei ik gekscherend. Niet voor niets 8-10h klimmen, enkele reis, vanuit C3. Maar goed dat is voor later zorg…voor volgende week, als we hier weer komen…bedacht ik me toen nog… Maar hoe dan ook, hoogte-slaap-record is bij deze gevestigd. Die pakken ze me niet meer af.
Woensdag 13 juli: terug naar BC
Ja je leest het goed. Uiteindelijk daalden we deze dag 2.700m af, helemaal terug naar BC. Om 5:oo vertrokken we richting C2. De daling kon prima zonder stijgijzers aldus gids Misha sen., maar na enkele keren onderuitgegeleden te zijn, en ook deels bewust op zitvlak naar beneden gegleden te zijn, heb ik de ijzers toch maar onder gedaan voor het laatste stuk. Dat liep een stuk zekerder. In C2 enkele zaken achter gelaten die ik pas daar weer nodig zou hebben (oa matje, brander, donzen wanten) en met de slapers van aldaar weer naar beneden gedaald. Ik sloot aan in touwgroep van Misha jun., en zo heb ik ondervonden dat hij ook van snel dalen houdt. Enkele keren ging ik, het touw proberen te handelen, onderuit. Niet geheel ongevaarlijk dus. Laatste stuk, waar we niet meer aan touw hoefden heb ik dan ook tergend langzaam afgelegd om bij te komen van het moordende tempo omlaag. In C1 kregen we een tent aangewezen om te rusten. Na 1,5 uur kwam de rest aan, en dankzij een powernapje voelde ik me al weer een stuk beter. Vraag was aan iedereen of ze nog door wilden naar BC vandaag of morgen. Zeven daalden af, drie bleven in C1. Ik voelde me voldoende uitgerust en koos voor verder dalen, om zo morgen volle dag rust in BC te kunnen genieten. Na de lunch liepen we in rustig tempo naar BC, waar we net voor eten en regen aankwamen. Goede timing dus!
Donderdag 14 en vrijdag 15 juli: rust in BC
Na een nacht van 10 uur slaap, en maar 1 keer eruit voor plasje, was ik op de eerste rustdag al helemaal bijgekomen. We waren ook in de veronderstelling vrijdags weer omhoog te gaan. Maar Serge was erg stellig dat een extra dag in BC en dan 4 dagen achter elkaar omhoog (C1, C2, C3, Top) nog beter voor herstel en daaropvolgende topkans was. Aangezien de situatie in C1 minder comfortabel was, met name door de drukte aldaar, stemden we hier snel mee in. Later op de donderdag kwamen de laaste drie deelnemers ook aan in BC, en ook zij hadden zo echt rust in BC. Al was dat niet direct nodig: zij gaven aan hun kruid wel verschoten te hebben en geen toppoging meer te willen/kunnen ondernemen. Plan was dus met 7 deelnemers en de twee gidsen op zaterdag omhoog te gaan. Serge zal voor logistieke support vanuit BC zorgen. Ook werd topdagstrategie afgestemd waarbij langzamere groep om 2AM zou gaan en de iets snellere groep om 3AM, om elkaar onderaan sneeuwmes te kruizen en waar mogelijk samen verder te gaan.
De tweede dag nog even naar lokale Yurts gegaan. Bij een eerste Yurt konden we op plastic stoelen buiten zitten en cola verkrijgen. Samen met brood en zelf meegebrachte salami was het heerlijk toeven. Op de weg terug naar ons kamp werden we bij een andere Yurt op de thee uitgenodigd. Dat was echt beleving en interessant om te vernemen hoe families twee zomermaanden in deze vallei wonen. En we mochten ze niets betalen voor de thee met versnaperingen, gelukkig konden we met excuus dat geld dan cadeau was voor de dochter die morgen 13 jaar oud werd toch een financiële bijdrage doen. Het eten die avond smaakte best goed, al zaten we al wel beetje vol van de versnaperingen in de Yurts.
Zaterdag 16 juli: naar C1
Ondanks goed geslapen te hebben werd ik wakker met knallende koppijn, keelpijn en voelde me doodmoe. Het ontbijt kreeg ik nauwelijks weg, en als ik de pap niet moeiteloos wegslobber is er wat mis, wisten ook mijn teamgenoten. De dokter mat me door en adviseerde nog een dag in BC te rusten, echter zat dat er in de planning niet in. Dus om 10:30 ging ik mee op pad. Maar 400 hoogtemeters later wist ik dat het er voor mij opzat, zie de prelude van dit verhaal.
Zondag 17 t/m dinsdag 19 juli: vast in BC
Deze dagen zat ik, samen met de drie eerder afgehaakte expeditieleden in BC. Het weer was niet best, regen en wind. En de temperatuur overdag tussen de 5 en 10 graden. Al met al niet bevordelijk voor het uitzieken van mijn virus. Uiteindelijk was er pas dinsdagochtend een auto beschikbaar om ons naar de bewoonde wereld te brengen.
Ondertussen was het voor de zes teamleden hoger op de berg ook afzien. Zondags was C2 zonder problemen bereikt, maar toen sloeg het weer echt om. Sneeuw en wind zorgden ervoor dat er op maandag niet naar C3 doorgeklommen kon worden. Ook viel die dag een deelnemer van het Slowaakse team ongezekerd in een gletsjerspleet net onder C3. Ternauwernood kon hij enkele uren later op 28m diepte gered worden, al zal hij door bevriezing wel topjes van zijn vingers moeten missen. Wel frappant dat deze spleet nog onopgemerkt was en iedereen er ongezekerd overheen mocht/ging: er zijn dit seizoen voor dit voorval zo’n 150 tot 200 man over dit punt gelopen…waaronder ik, 2 keer. Maar even niet verder denken. Die dinsdag was langer wachten geen optie voor het team en de situatie hogerop de berg werd er niet beter op. Er werd besloten af te dalen en ons in Osh te gaan vergezellen. Geen top voor niemand van ons team dus.
Woensdag 20 t/m vrijdag 22 juli: Osh
Deze dagen verbleven we in Osh. Het hotel was luxe; op de met airco gekoelde kamer was het goed toeven. Buiten hotel was het warm en de grauwe vieze stad was niet altijd bevordelijk voor goed herstel. Toch ging het aanvankelijk beter met me. Helaas viel de maaltijd van donderdag me erg slecht, en was ik vrijdag weer aan de hotelkamer gebonden. Toch heb ik nog iets van de stad kunnen zien. Al was de markt, naar verluid één van de grootste van centraal Azië, eigenlijk de enige attraktie aldaar.
Zaterdag 23 juli: naar NL
Met dank aan tijdswinst door tijdsverschil om 13:00 al weer in NL aangekomen. Het welkomscommittee stond al klaar in aankomsthal 3. Nog een laatste groepsfoto en toen op naar huis.
ACHTERAF
Inmiddels ben ik, week na aankomst in NL, weer nagenoeg hersteld. En heb ik ook weer energie om zaken te ondernemen (en weer zin om te gaan sporten). Deze expeditie was ik voor het eerst wel afgevallen (ik woog nog 75kg bij aankomst in NL) en voor de spiegel staande bleken de gespierde lijnen duidelijk weg, dus zal de sportschool binnenkort maar weer eens op gaan zoeken.
Terugkijkend was het een mooie tocht met een geweldige groep. Al wil ik de laatste week liever vergeten; zal ook wel lukken op korte termijn. Vraag of ik ooit weer een dergelijk expeditie ga ondernemen beantwoord ik nog maar niet. Twijfel is wel groter dan ooit tevoren. Is het het geld en vooral vakantiedagen nu echt wel waard om weken ontberingen en vooral stoelgangproblemen te ondergaan? Ik denk er toch nog maar wel even goed over na voordat ik mijn expeditiegear op marktplaats zet. Messner (interview hoogtelijn mrt 2016) zei terecht “klimmen in het hooggebergte is alleen maar afzien.” Al durf ik er aan toevoegen dat de ervaring die je er voor terug krijgt ‘onbetaalbaar’ en het gevoel de top te halen overweldigend zijn. Helaas lukte dat laatste niet, mogelijk daarom mijn grote twijfels of dit de laatste keer was.
TIPS en WEETJES
Altijd handig om wat weetjes van deze berg met eenieder te delen. Al kunnen deze tips ook deels op een andere berg van dit kaliber van pas komen. En voor meer (algemene) tips: kijk ook eens naar mijn tips bij de Aconcagua. Mocht je specifieke vragen hebben, mail me dan gerust of plaats ’n reactie op dit weblogbericht.
– Er is niet op de hele berg telefonisch bereik. Maar in basis kamp (BC) en kamp 3 is het bereik goed. In kamp 1 en 2 is er wel bereik, maar niet altijd en instabiel. Een tiental km voor BC hebben we zendmasten zien staan, deze hebben ‘vrij uitzicht’op BC en kamp 3, maar richting kamp 1 en 2 liggen er bergjes tussen, daarom is bereik daar minder. Onderweg is er soms wel/soms geen bereik. Op de beklommen top Yukhin was het bereik, met ‘vrij zicht’ richting zendmasten, zeer goed.
– In BC heeft iedere tent een stopcontact en lampje. Super luxe dus, maar hou er wel rekening mee dat de stroom er vaak tussen 8h en 16h uit ligt. In C1 is er alleen in de eettent een verdeeldoos met nog te weining stopcontacten voor iedereen, en doet de stroom het vaak alleen vanaf etenstijd ’s avonds tot later op de avond. Hiervoor (en ook evt in hogere kampen) is het nuttig om powerbank, evt met zonnecel, mee te nemen.
– Water uit de kraan in BC en C1 is niet drinkbaar. In BC staat er ketel met water te koken, maar deze is niet alijd lang genoeg aan het borrelen of net bijgevuld met koud water. En als de stroom eraf ligt dan borrelt ie ook niet. Dus daarom Hadrex of purificatietabletten mee nemen! En uiteraard ook fijn om iets van smaakjespoeder of Isostar tabletten mee te nemen om in het water te doen. In C2 en C3 smelt je je eigen sneeuw, dus geen purificatie nodig.
– Neem wat eigen thee zakjes mee. De lokale zwarte en groene thee heb je snel genoeg van.
– Pinnen in Osh is ware uitdaging. Dat wil zeggen pinautomaten genoeg, maar vindt er maar eens eentje die wel SOMs uitspuugd. Wij vonden ‘m op de Lenin Avenue (vanaf bazaar brug over, kruispunt met verkeerslichten links is Lenin Av., dan na het passeren van enkele wisselkantoren aan linkerkant een groot vierkant architectonisch onverantwoord gebouw gebouw en hierna een pleintje met aan de overkant een pinautomaat. Nou die moet je niet hebben maar in dat grote vierkante gebouw, aan de zijkant (dan aan de linkerhand dus), zit ook een ATM, en die gaf ons geld! En O ja, pin niet te veel. Souveniertje kost paar honderd SOM, eten max 500 SOM, met koers van 100 SOM = 1,33 gaat het niet zo hard.
– Onze vluchten naar Kirgizië (AMS-IST-OSS met Turkish Airlines) werden nogal eens gewijzigd en naar andere dagen omgeboekt…maar uiteidelijk was toch eerste plan van za-za gewoon mogelijk. Wij hadden de vluchten gezamenlijk geboekt, en dit was wel erg handig met al die wijzigingen: zo konden we ze centraal omboeken en weer terugboeken, en hoefde niet iedereen apart met BudgetAir te bellen.
– Het is aan te raden preventief Diamox tegen hoogteziekte te slikken, Diamox te verkrijgen via je huisarts. Onderzoeken hebben aangetoond dat twee maal een halve tablet (2*125mg) afdoende is. Zo heb je ook minder last van de bijwerkingen. Ik ben ermee gestart in BC, daags voor de hoger gingen. Officieel zou je daags voordat je naar BC gaat al moeten starten. Maar of en wanneer je het gebruikt is natuurlijk aan jezelf. Naast de bijwerkingen is nadeel van preventief gebruik dat je dan bij hoogteziekte(verschijnselen) diamox niet meer curatief kunt inzetten.
– Naast Diamox had ik nog veel andere medicatie bij me. Zie ook mijn lijst Medicamenten Peak Lenin. Pijnstillers (sowieso paracetamol en ibu’s) moeten mee. Een antibioticakuur is ook aan te raden (Ciproxen). Codeïne om ernstige hoestkriebbel te onderdrukken had ik mee, maar beetje hoesten/keelpijn heb ik met keelpastilles (Strepsils, Isla) weten te onderdrukken. Ook zijn antaflu’s met dropsmaak prima en nog lekker ook (en ook lekker om onder lopen op de sabbelen…onderdrukt smaak van sunblock op je lippen ook…).
– Wat neem je wel en niet mee blijft altijd lastig. Ik had alles op mijn Paklijst Peak Lenin 2016 gezet. Zo gek als mij, met gewichten in grammen erbij, hoef je het niet te maken hoor, maar een lijstje met al je spullen is wel handig. Zeker als er een deel in BC, een deel in C1 en een deel in C2 ligt.
– Ruimtebesparingstip: stop je repen in Nalgene flessen; stukje Ducktape kun je om je wandelstok plakken.
– De beschermkapjes van je pickel zijn of stuk of ben je kwijt. Knutsel met 1 of 1,5l colafles en tape bescherming om houw en schoffel van je pickel, en punt kun je met half liter colaflesje afdekken. Dit werkt super, en voorkomt dat je flighbag doorspiest wordt (weet ik nu uit ervaring 😦 ).
– Watervaste lucifers van Coghlans heb je niets aan op hoogte. Deze leken me wel handig, maar door de exta waslaag oid eromheen is er meer zuurstof nodig om een aan te krijgen. En met lagere luchtdruk op hoogte gaan ze niet aan. Dus gewoon zwaluw lucifers mee. En de losse piezo bij mijn Primus brander weigert ook dienst op hoogte, kun je dus ook thuis laten.
– Een gletsjerbril met zo’n lelijk neuskapje kan toch best fijn en nodig zijn.
– Draag je lenzen: ga voor week of maandlenzen die je ook ‘s nachts in kunt houden.
– Enkele losse (kruidvat) reinigingsdoekje zijn fijn om je in C2 en C3 even op te frissen. Koop geen groot ‘één’ pak vochtige doekjes. Dat is zwaar en bevriest snel. In BC en C1 staan wastafels met stromend water, waar je je met handdoekje kunt opfrissen, behalve vroeg in de morgen als leiding dichtgevroren is dan.
Wandel Weblog 